من

براي اولين بار با وجود طبيعي خود روبه رو شدم . فهميدم كه

وسواس من براي اينكه هر چيزجاي خودش باشد ، هركار به

موقع خود انجام شود و هركلمه به جاي خود گفته شود محصول

ذهن منظم من نيست بلكه برعكس همه نوعي تظاهر است كه

اختراع كرده ام تا بي نظمي ذاتي ام را پنهان كنم . متوجه شدم

كه نظم من فضيلت نيست ، عكس العملي است در مقابل جهلم

كه سخاوتمند به نظر برسم تا فقرم را بپوشاند ، محتاط به نظر

برسم تامنحرف و سازش كارباشم تا تسليم خشم فروخورده خود

نگردم ، سروقت و دقيق باشم تا دانسته نشود كه چقدر وقت ديگران

برايم بي اهميت است

ديروز بيست وپنج شمع رو فوت كردم ، تولدم بود

مطلب بالا رو ميتونيد يه جور اعتراف روز تولد

فرض كنيد