هنرمند

خدا می داند که ما هنرمندان زندگی هستیم . روزی
چکشی به ما می دهد تا مجسمه بسازیم ، روز دیگر
قلم مو و رنگ می دهد تا نقشی بکشیم ، یا کاغذ و
قلم می دهد تا بنویسیم . اما هرگز نمی توان چکش
را بر بوم نقاشی به کار برد یا مداد را بر تندیس
پس ، هرچند دشوار ، اما باید برکات کوچک
امروز را بپذیریم ، که نفرین به نظرم می آید چرا
که رنج کشیده ایم وروز زیباست ، خورشید
می درخشد ، کودکان در خیابان آواز می خوانند
تنها بدین گونه می توانیم از دردمان رها شویم
وزندگی امان راباز بسازیم

paulo coelho : o zahir

برنامه

مردم اسیر سرگذشت شخصی شانند . همه اعتقاد
دارند هدف این زندگی ، پیروی از یک برنامه
است . کسی از خودش نمی پرسد که آیا این برنامهء
خود اوست یا شخص دیگری آن را برایش ریخته
تجربه کسب می کنند ، خاطره می اندوزنند ، مال
جمع می کنند و نظرات دیگران را بر دوش می کشند
که سنگین تر از حد توان آنهاست . بنابراین ، رویاهای
خودشان را از یاد می برند
خیلی ها به من می گویند شما خوش اقبالید ، میدانید از
زندگی چه می خواهید : اما من نمی دانم
چه می خواهم بکنم

paulo coelho: ozahir

نمي توانيم بخنديم

مردمان بسياري از خوشبختي مي ترسند . براي آنان
خشنودي از زندگي به معني تغيير برخي از عادت ها ، و
از دست دادن حس هويتشان است

اغلب نسبته به نيکي هايي که به ما رخ مي دهد ، خشمگين
مي شويم . نمي پذيريمشان ،چون اگر چنين کنيم، مي پنداريم
مرهون خدا شده ايم

مي انديشيم : "بهتر است از جام نيکبختي ننوشيم ، چون
وقتي خالي شد ، بسيار رنج خواهيم برد

از هراس کوچک شدن ، نمي توانيم رشد کنيم . از ترس
گريستن ، نمي توانيم بخنديم

دو خدا وجود دارد

1. 
   دو خدا وجود دارد . خدای که استادان دانشگاه درباره او
   به ما می آموزند ، و خدای که خود به ما می آموزد
   خدایی که مردم همیشه در باره اش صحبت می کنند ، و
   خدایی که خود با ما سخن می گوید . خدایی که هراسیدن
   از او را آموخته ایم ، و خدایی که از عطوفت با ما سخن
   می گوید
   دو خدا وجود دارد . خدایی که در بلنداست ، و خدایی که
   در زندگی روزمرهء ما حضور دارد . خدایی که از ما
   می طلبد ، و خدایی که قرض های ما را می بخشد . خدایی
   که ما را با آتش دوزخ تهدید می کند ، و خدایی که بهترین
   راه را نشان ما میدهد
   دو خدا وجود دارد . خدایی که ما را زیر بار گناهان مان
   خرد می کند ، وخدایی که با عشق خویش ما را آزاد می کند
   
   paulo coelho:maktub

سفر

وقتی سفرمی کنی ، کاملا عملی ، باززایش را تجربه
می کنی . با شرایط کاملا تازه ای روبه رو می شوی
روز آهسته تر می گذرد ،و در بیشتر موارد ، حتی زبان
زبان مردم آن محل را نمی فهمی . درست مثل کودکی
که تازه متولد شده . به این ترتیب ، به چیزی که در
اطرافت می گذرد ، اهمیت بیشتری می دهی ، چون بقای
تو به آن بستگی دارد . بیشتر در دسترس دیگران قرار
می گیری ، چون ممکن است بتوانند در شرایط دشوار
یاری ات کنند . هر لطف کوچکی را با شوق زیاد
می پذ یری ، انگار دوراه ای است که تمام زندگی به
یادت می ماند . در این موقع ، از آنجا که همه چیز تازه
است ،فقط زیبایی آنها را می بینی و از زنده بودنت احساس
شادی می کنی . برای همین ، سفر ، همیشه یکی از
عینی ترین شیوه های دستیابی به روشنیدگی است . تطبیق
دادن خود با شرایط جدید و در ازای آن ، دریافت هزاران
برکت ، برکاتی که زندگی سخاوتمندانه ارزانی می کند به
آنان که می جو یندشان

paulo ceolho : o diario de um maga

متولد ماه مهر

من 22 سال قبل در چنین روزی دیدی به جهان گشودم

مرگ

انسان تنها موجود طبیعت است که از مرگ خود آگاه است

به این دلیل و فقط به همین دلیل ، احترام عمیقی برای نوع
بشر قایلم ، و مطمئنم که آینده اش بسیار بهتر از اکنونش خواهد
بود . مردم با اینکه میدانند که روزهاشان معدود است و همه
چیز درست زمانی که هیچ انتظارش را ندارند ، به پایان میرسد
زندگی خود را به نبردی تبدیل می کنند که سزاوار موجودی با
زندگی سرمدی است . به باور من ، ترک کارهای مهم ، فرزندان
تلاش برای نجات نام از فراموشی ، و هر آنچه که آدمها بیهودگی
می دانند ، والاترین تجلی شرافت انسان است با این وجود ، انسانها

موجوداتی شکننده هستند ،همواره می کوشند
قطعیت مرگ را از خود پنهان کنند .نمی بینند خود مرگ است که
آنان رابه انجام بهترین اعمال زندگی شان بر می انگیزد . از گام
نهادن به درون تاریکی ، ازرفتن به درون هراس شگرف ناشناخته ها
می ترسند ، و یگانه راه غلبه بر ترس را ، از یاد بردن این حقیقت
می دانند که روزگارمحدود است . نمی بینند که با آگاهی از مرگ
می توانند بسیار شجاع تر باشند و در فتوحات روزانه اشان بسیار
پیش تر بروند چون چیزی برای از دست دادن ندارند . . . چون
مرگ اجتناب نا پذیر است
paulo ceolho: o diario de um maga